Jednym z pierwszych rozporządzeń Generalnego Gubernatora Hansa Franka było wprowadzenie obowiązku pracy dla Polaków w wieku od 18 do 60 lat. 12 XII 1939r. obowiązek pracy został rozszerzony o osoby małoletnie w wieku 14-18 lat, a w przypadku osób pochodzenia żydowskiego – już od lat 12.
Zatrudnianie ludności odbywało się za pośrednictwem sieci 21 Urzędów Pracy (Arbeitsamt), 85 ekspozytur i 250 placówek, podlegających Oddziałowi Zatrudnienia Głównego Wydziału Pracy w rządzie Generalnego Gubernatorstwa. Placówki te w porozumieniu z niemiecką policją i SS organizowały system pracy przymusowej i eksploatacji darmowej siły roboczej. Skierowanie do pracy oznaczało nakaz do pracy przymusowej na warunkach określanych przez pracodawcę bez możliwości zmiany miejsca pracy.
We właściwym dla miejsca zamieszkania urzędzie pracy każdy podlegający ww. rozporządzeniu otrzymywał kartę pracy (Arbeitskarte), która była podstawą do założenia karty ewidencyjnej pracy. W urzędach pracy były rejestrowane wszystkie osoby podlegające obowiązkowi pracy. Prowadzono tam także kartotekę osób niezatrudnionych.
